Projekt jest odpowiedzią na założenia Programu Operacyjnego PL07 „Poprawa i lepsze dostosowanie ochrony zdrowia do trendów demograficzno-epidemiologicznych”, którego głównym celem jest poprawa stanu zdrowia społeczeństwa polskiego poprzez rozwój i dostosowanie opieki medycznej do rzeczywistego stanu zdrowia populacji oraz czynników demograficznych. projekt jest tożsamy z obszarem tematycznym: Lepsze dostosowanie opieki zdrowotnej w celu sprostania potrzebom szybko rosnącej populacji osób przewlekle chorych i niesamodzielnych oraz osób starszych. Dla osoby starszej i przewlekle chorej, ważną rolę odgrywa poczucie bezpieczeństwa, niezależności i możliwość decydowania o samym sobie. Cel programu został oparty na założeniu, że rodzina, najbliżsi, znajomi, sąsiedzi, stanowią najkorzystniejsze z punktu widzenia potrzeb człowieka chorego naturalne środowisko życia i dlatego należy tak pomagać, żeby to naturalne środowisko maksymalnie wspierać w sprawowaniu opieki nad człowiekiem chorym, starszym, niepełnosprawnym.
Wsparcie jakie mogą dać chorym działania całego zespołu terapeutycznego w ramach projektu, pozwoli wypracować nową, zdrową równowagę w wielu rodzinach. Rodziny podkreślają często, że choroba dotyka nie tylko samego chorego ale niemal w równym stopniu jego najbliższych. Dzięki umiejętności nawiązania kontaktu z chorym i jego rodziną oraz działaniom edukacyjnym w wielu przypadkach możemy przeciwdziałać niekorzystnym skutkom unieruchomienia w łóżku, poprawić wydolność płuc, zachować lub poprawić zakres ruchomości w stawach, utrzymać lub zwiększyć siłę mięśniową, przyspieszyć proces leczenia odleżyn i przeciwdziałać ich ponownemu powstawaniu, a co najważniejsze wypracować w rodzinach/opiekunach pewność, że dzięki zdobytej wiedzy i umiejętnościom praktycznym, są zdolni do właściwej pielęgnacji chorego w domu. Kompleksowe wsparcie poprzez działania edukacyjne zespołu terapeutycznego: pielęgniarek, fizjoterapeutów, psychologów i lekarza realizowane w środowisku domowym pacjenta obłożnie chorego jest alternatywą wobec nadmiernej instytucjonalizacji pomocy dla osób przewlekle chorych i skutkuje zmniejszeniem liczby osób przewlekle, nieuleczalnie chorych oczekujących na pobyt w placówkach stacjonarnych (ZPO, ZOL, DPS), która niejednokrotnie sprzyja pogłębianiu się u tych pacjentów poczucia izolacji społecznej.