Ryzyko zespołu wypalenia u opiekunów osób przewlekle chorych
Opiekun osoby starszej i schorowanej narażony jest na tzw. zespół wypalenia, nawet częściej niż przedstawiciele innych zawodów.
Taki stan jest związany z nieustanną opieką nad chorym członkiem rodziny oraz brakiem kontaktów społecznych.
Podopieczny też może być niezadowolony, sfrustrowany i wyładowuje swoje pretensje na osobie, która się nim opiekuje.
Objawy, które mogą wystąpić u opiekuna, a na które trzeba zwrócić uwagę.
Stres jest reakcją obronną organizmu, który w ten sposób mobilizuje się do walki z wszelkimi przeciwnościami. W wyniku stresu następuje przyspieszenie przepływu krwi przez ważne dla życia organy, poprawia się wydolność mięśni.
Niestety długotrwały stres prowadzi do wyczerpania organizmu. W wyniku czego pojawiają się zmiany w organizmie, zarówno psychiczne jak i fizyczne.
Stan taki objawia się złością na podopiecznego, sytuację, w jakiej się znaleźliśmy oraz niechęć do wykonywania codziennych czynności.
Najmniejsze niepowodzenie wywołuje u opiekuna rozdrażnienie, obniżenie nastroju oraz trudny do opanowania gniew.
Opiekunowi może też towarzyszyć nieustanne poczucie winy z powodu zaniedbywania swoich obowiązków, bądź nieumiejętnego ich wykonywania lub tłumiona złość na podopiecznego.
Do zmian emocjonalnych dołączają dolegliwości fizyczne związane z przewlekłym stresem: nawracające bóle głowy, zaburzenia snu, apetytu, problemy trawienne, różnego rodzaju zespoły bólowe, zaburzenia pamięci i koncentracji, nasilenie już istniejących chorób.
Opiekun przyjmuje swój stan jako przemijające osłabienie, niechęć do dalszej opieki.
Tymczasem przewlekający się zespół wypalenia może mieć poważne skutki zdrowotne, którym można i powinno się w porę zaradzić.
Najczęstszym powikłaniem jest depresja opiekuna, która prowadzi do utraty chęci do działania, zaburza kontakty społeczne i izoluje osobę chorą.
Opiekun w depresji może zaniedbywać swoje obowiązki, stwarzać zagrożenie dla podopiecznego oraz siebie.
Przewlekły stres poważnie wpływa na układ odpornościowy, co sprzyja różnym infekcjom.
Jak opiekun może sobie poradzić w takiej sytuacji.
Opiekun osoby chorej powinien pamiętać, że poza pracą na rzecz swojego podopiecznego posiada on także własne życie i nie może o nim zapominać.
Aby opieka była lepsza i wydajniejsza, potrzebny jest czas na odpoczynek, relaks, pójście na spacer oraz zajmowanie się rzeczami, które sprawiają opiekunowi przyjemność.
Pomocne bywa rozmawianie z innymi osobami, przekazywanie im swoich emocji, problemów oraz uczuć.
Opiekunowie osób starszych, przewlekle chorych tworzą samopomocowe grupy wsparcia, których członkowie dzielą się swoimi doświadczeniami oraz wspierają wzajemnie.
Istotne jest, aby opiekun nie obwiniał się za stan podopiecznego, nie poddawał się, oraz znajdował w sobie siłę na walkę z kolejnymi problemami zdrowotnymi podopiecznego.
Jeśli podopieczny jest marudny i sfrustrowany, opiekun powinien tłumaczyć jego zachowanie chorobą i cierpieniem, a nie celową złośliwością skierowaną przeciwko opiekunowi.
Ułatwi to wykonywanie codziennych czynności. Wpłynie również na zmianę nastawienia opiekuna do podopiecznego.
Jeżeli opiekun wyraźnie odczuwa, że nie jest w stanie sprostać zaistniałej sytuacji i nie będzie to możliwe w najbliższej przyszłości, należy wtedy poszukać pomocy u specjalisty np. psychologa.
syndrom stresu opiekuna
porozumienie organizacji alzheimerowskich
Wsparcie psychiczne dla chorego i opiekuna
ZNAJDŹ CZAS DLA STARZEJĄCYCH SIĘ RODZICÓW
W relacjach ze starzejącymi się rodzicami ,czy innymi seniorami w rodzinie, często popełniamy poważny błąd traktując ich lekceważąco, zadając zdawkowe pytania, a tak naprawdę nie słuchając ich odpowiedzi. Można w ten sposób zranić starszego człowieka, często nie zdając sobie z tego sprawy.
Jeżeli rodzice nie wymagają stałej pomocy, odwiedź ich raz na dwa-trzy tygodnie i niech to będzie czas tylko dla nich…. dla was. Po prostu ZNAJDŹ CZAS NA ROZMOWĘ.
Starość, to obawa o zdrowie, o przyszłość. Zapewnij rodzica, a być może wujka lub ciocię, którzy mają tylko ciebie, że zawsze mogą na ciebie liczyć, a jeśli zachorują, zaopiekujesz się nimi. Po prostu OKAŻ ZROZUMIENIE DLA LĘKÓW
Pozwól starszej mamie, ojcu by podczas rozmowy swobodnie się wypowiedzieli. Jeśli drobne sprawy urastają do rangi problemu, postaraj się zrozumieć. Zaproponuj pomoc. SŁUCHAJ UWAŻNIE i CIERPLIWIE.Pozwól rodzicom się wygadać, by nie czuli się samotni,nieszczęśliwi, lekceważeni.
Każdy, niezależnie od wieku potrzebuje dowartościowania, poczucia, że coś wie, coś umie, coś jest wart. Nie decyduj za rodziców, że mają tak, a nie inaczej zrobić, to, a nie coś innego kupić. Doradzaj ale nie decyduj za nich. Nie okazuj zniecierpliwienia, nie karć, nie wytykaj błędów. Po prostu NIE POUCZAJ
Ważne by ojciec, czy matka poczuli twoje prawdziwe zainteresowanie. PYTAJ,DOPYTUJ,daj rodzicom satysfakcję, że chcesz czerpać z ich doświadczenia.
Pamiętaj, że starsi ludzie często nie przyznają się do swoich problemów czy dolegliwości,ponieważ chcą jak najdłużej zachować samodzielność.
